در عروسی های امروزی ترکمن علاوه بر ترانه های مرسوم (یار یار، یاروجان) ، اجرای حرکات موزون به نام «کوشت دپدی» بسیار رایج است. این رقص ریشه در حرکات موزون قدیمی شمن ها یعنی «ذکر» دارد. این چرخه ی چند قسمتی که بیشتر در گذشته در مناطق غربی ترکمنستان رایج بود ، برای راندن ارواح خبیث انجام می گرفت. همین امر موجب افزوده شدن این رسم به مراسم عروسی گردید.
نام قسمت های مختلف این چرخه به نام های «دیوانه» ، «سدرات» ، «اتورمه غزل» (غزل خوانی درحالت نشسته) و « زمزم » حفظ شده است. امروزه رقص های « اوچ دپیم » و « بیر دپیم » رایج تر هستند.
کوشت دپدی شعرهای زیادی دارد که یکی از معروفترین اشعاری که در هنگام اجرای کوشت دپدی خوانده می شود شعر زیر می باشد.

گلین قیزلارینگ شاعرانه دؤره دیجیلیگی

قایرادان جان قایرادان ................. آق چارغادین یایرادان
توی توماشا بولاندا ................... شیرین دیلین سایرادان

قایرادان کییک گلیار ................... گول قاوسیس ایییپ گلیار
گلین بولیان بویداشیم ............... عاشیغین سویوپ گلیار

قاق قارغادان غاز بولماز ............. توموس گونی غار یاغماز
یالان سوزلان آدمینگ ................ سوزی قولاغما دگمز
 

وقتی فردی می میرد صاحبان عزا با شیونهای خود همسایگان را خبر می كنند، سپس همگی جمع شده با صدای بلند برای خوبی های وی و نیز در جدایی او می نالند. اگر مرده زن باشد ، از پدر یا برادر وی اجازه می گیرند كه آیا در طایفه شوهر دفن گردد یا می خواهند او را به میان طایفه خودشان ببرند؟ اگر زن جوان باشد و بچه به دنیا نیاورده باشد معمولاً برای دفن به طایفه خودشان می برند.
ترکمن ها در زمان مرگ و حالت احتضار ملایی را بر بالین مریض حاضر می کنند که سوره ی یاسین بخواند. پس از مرگ، مرده را در داخل «اُی» غسل می دهند - امروزه در یکی از اتاق های خانه اش- و کفن می پوشانند و در وسیله ای چوبی شبیه برانکار (به جای تابوت) قرار می دهند و در مسجد محل - امروزه در مسجد جامع- نماز میت به جای می آورند. پس از آن، به صورت کاروانی از مشایعین در حالی که چاشو/ روسری ابریشمین بر روی جسد کشیده اند، به گورستان می برند و به خاک می سپارند. در مراسم نماز میت و خاکسپاری، زنان حق شرکت ندارند.
ترکمن ها، قبر را به گونه ای می كنند كه دارای دو قسمت باشد بدین معنی كه ابتدا قسمتی از زمین را به عمق یك متر در 2*5/1 متر می كنند و سپس ضلع غربی آن را مجدداً به اندازه انسان شروع به كندن می كنند و بعد حاضرین پارچه یا چارقد روی میت را برداشته روی قبر با دست نگه می دارند و مرده را به آرامی در محلی كه كنده اند قرار می دهند چادر به گونه ای حائل است كه آسمان و ناظرین بالائی هیچكدام قرار گرفتن مرده را نمی بینند. سر مرده را به سمت شمال و صورت را به سمت قبله قرار داده و در مقابل چشمان وی به دیوار قبر دعایی موسوم به «كوكرك دغا» (آیاتی از قرآن مجید) نوشته بر دیواره قبر می چسبانند به این اعتقاد هنگامی كه نكیر و منكر برای سؤال آمد چشمان مرده به آن دعا افتاده بتواند جواب دهد و روح متوفی را از آسیب ارواح خبیثه حفظ می کند.

قرمز دون، آئین سنتی ترکمن ها در کورس های سوارکاری و یادگاری از سنت دیرینه و پرپیشینه این قوم است که اکنون رواج چندانی ندارد. این آئین سنتی که همزمان با مسابقات کورس سوارکاری و قبل از شروع مسابقات اصلی به صورت آئینی برگزار می شود تا شمه ای از فرهنگ کهن ترکمن را به نمایش گذارد.
در این آئین، دو یا چند سوارکار با پوشش ترکمنی و با اسب ترکمن به حرکات نمایشی و آئینی در طول مسافت کورس می پردازند و این آئین سنتی علاقمندان زیادی به خود جذب کرده است. این آئین را از آن جهت «قرمز دون» نام نهاده اند که لباس چابکسوارن قرمز بوده و استفاده از لباسهای محلی ترکمن زیبایی خاصی به این کورس بخشیده است.
همزمان با برگزاری کورس قرمز دون، بخشی ها یا نوازندگان ترکمنی می نوازند و موسیقی و هنر ترکمنی با ورزش سوارکاری که ریشه در فرهنگ ترکمن ها دارد عجین و آمیخته می شود.
قرمز دونها پس از قرار گرفتن در «دپار» یا خط شروع مسابقه پس از آنکه نیمی از مسافت کورس را به حرکات نمایشی و آئینی می پردازند، به صورت رسمی کورس را آغاز می کنند و از بین آنها بک نفر به عنوان قهرمان این کورس معرفی می شود.
طول مسافت کورس قرمز دون بین 1000 تا 1500 متر در نوسان است و در این کورس از اسب های اصیل ترکمنی که امروزه شمار آنها رو به کاهش و نابودی است، استفاده می شود.
قرمز دون، نمادی از آئینهای سنتی و پرپیشینه ترکمن ها بوده که امروز در گذر زمان و در فرآیند دود و دم و ماشینی شدن در حال فراموشی است و تنها در مسابقات سوارکاری یادی و نشانی از آن هویداست.

در عروسی های امروزی ترکمن علاوه بر ترانه های مرسوم (یار یار، یاروجان) ، اجرای حرکات موزون به نام «کوشت دپدی» بسیار رایج است. این رقص ریشه در حرکات موزون قدیمی شمن ها یعنی «ذکر» دارد. این چرخه ی چند قسمتی که بیشتر در گذشته در مناطق غربی ترکمنستان رایج بود ، برای راندن ارواح خبیث انجام می گرفت. همین امر موجب افزوده شدن این رسم به مراسم عروسی گردید.
نام قسمت های مختلف این چرخه به نام های «دیوانه» ، «سدرات» ، «اتورمه غزل» (غزل خوانی درحالت نشسته) و « زمزم » حفظ شده است. امروزه رقص های «اوچ دپیم» و «بیر دپیم» رایج ترهستند.
 

پس‌ از استقلال‌ كشور تركمنستان‌ رییس‌ جمهوری‌ تركمنستان‌ به‌ منظور احیای ‌رسم‌ دیرین‌ كشور كه‌ از نسلهای‌ پیش‌ وجود داشته‌، سال‌ نو را «نوروز» اعلام‌ نمود و هر ساله‌ در 21 مارس‌، این‌ روز جشن‌ گرفته‌ می‌شود.
در كشور تركمنستان‌ طبق‌ رسوم‌ قدیم‌ و جدید، دو بار در سال‌ جشن‌ سال‌ نو گرفته‌ می‌شود. یكی‌ از جشنها با استناد به‌ تقویم‌ میلادی‌ كه‌ به‌ تأیید سازمان‌ ملل‌ به‌ عنوان‌ جشن ‌بین‌المللی‌ (سال‌ نو) شناخته‌ می‌شود. دیگری‌ برگزاری‌ «عید نوروز» به‌ نشانه‌ احیای‌ دوباره‌ آداب‌ و رسوم‌ دیرینه‌ مردم ‌تركمنستان‌ است‌. این‌ عید كه‌ سالهای‌ سال‌ در این‌ سرزمین‌ دوام‌ داشته‌ باعث‌ شكوفایی ‌آداب‌ و رسوم‌ دیرینه‌ می‌شود.
اگر نگاهی‌ به‌ تاریخ‌ برگزاری‌ این‌ عید بیاندازیم‌، می‌بینیم‌ كه‌ ریشه‌ آن‌ به‌ قرنها پیش ‌برمی‌ گردد. قبل‌ از اسلام‌ نیز این‌ عید وجود داشته‌ است‌، اما با آمدن‌ اسلام‌ و تأثیری‌ كه‌ این‌دین‌ بر تكامل‌ انسانها داشته‌، عید نوروز كاملتر شده‌ و رواج‌ پیدا كرده‌ است‌.
ضمناً بی‌اساس‌ نیست‌ كه‌ «ملك‌ شاه‌» - پدر سلطان‌ سنجر- اثر نوشته‌ شده‌ توسط عالم‌ و دانشمند بزرگ‌ شرق‌ «عمر خیام‌» (1048 تا 1131 م‌) را «نوروزنامه‌» نام‌ نهاد.

گلین قیزلارینگ شاعرانه دؤره دیجیلیگی)

قارا ساچی دسته دسته ................. هر تاری یره یتسه
منینگ مهربان بویداشیم .................. مقصد مرادا یتسه

گول گولی دیر کؤینه گیم ................. گؤلدن آق دیر بیله گیم
یار اؤستونه یار آلسانگ ................... شوندا یانار یؤرگیم

قولان لاشی کؤپ بولار .................... سووُ آقار یر یاپ یولار
آدمزادینگ عمری ............................ قارراندان سونگ صاف بولار
 

عروسی ترکمن ها پر از رمز و راز است که به دوران های قدیمی زندگی آنها بستگی دارد. مراسم ازدواج در گذشته تا حدودی متفاوت تر از مراسم عروسی در حال است. ازدواج ترکمن ها در گذشته چندین مرحله داشته که عبارتند از:
مرحله اول، تصمیم گرفتن پدر و مادر و جلب موافقت پدر عروس که به آن «سوزآتمک»، یعنی اطلاع دادن می گویند. البته این مرحله بدون اطلاع داماد صورت می گرفته است.
مرحله دوم، تعیین وقت ساعت مناسب برای عروسی و آمدن دسته ای از زنان قبیله داماد به خانواده عروس که آن را «دوزدادرمگ / شیرینی رد کردن» می گویند.
مرحله سوم، تعیین شیربهای عروس مشکل ترین مرحله عروسی است که به عهده یاشولی های طایفه داماد می باشد.
در گذشته علاوه بر شیربها، مال اندرونی نیز به مادر عروس می دادند. که گاهی به آن «اتاقه بوریگ» نیز گفته می شد. یموت های چاروا قسمت اعظم شیربها را به صورت مال (گوسفند، گاو، قوچ، شتر) می پرداختند. ولی یموت های چمور به صورت پول نقد که در سال های مختلف فرق می کرد، می پرداختند

گاهی ترکمن ها به خاطر برآورده شدن نذرشان و یا هر توفیق دیگر، دوست و آشنا را به خانه خود دعوت می کنند. در این روز ریش سفید ها و روحانیون و افراد عادی همه جمع اند. غذا معمولا چکدرمه غذای سنتی ترکمن است.
در پایان صرف غذا، یکی از آخوند ها یا یکی از قاریان قرآن، آیاتی از کلام خدا را تلاوت می کند و دیگران برای قبول این مجلس در درگاه خداوند «آمین» می گویند. این نوع طعام را که فقیر و غنی در آن شرکت دارند، الله یولی می گویند.

ماه مبارک رمضان، ماه آموزش، دعا فضیلت را در دوران کودکیمان با شور و شوق خاصی انتظار می کشیدیم. بزرگانمان این ماه را «اون بیر آینگ سلطانی» (سلطان یازده ماه) و یا «برکت رحمت آیی» (ماه برکت و رحمت) می نامند. ماه مبارک رمضان، ضیافت پر شکوه الهی است، مسلمانان اقصی نقاط جهان از پیر و جوان در این ضیافت الهی شرکت می کنند.
در این ماه مبارک، مسلمانان نقاط مختلف آیین ها و مراسم خاص خود را بر پا می کنند، در این وجیزه به آداب و رسوم ترکمن ها در این ماه پر فضیلت می پردازیم. در گذشته این مراسم از غنای ویژه ای برخودار بوده است و مردم با شور و شوق خاص آنرا اجرا می کرده اند